το παραξενο παιχνιδι της μοιρας...

Σηκωθηκε απο το τραπεζι μαζευοντας ολα τα πραγματα του και αφηνοντας χρηματα πολυ περισσοτερα απο αυτα που εγραφε η αποδειξη, χωθηκε μαζι με τους πολυαριθμους τουριστες στη στοα της Duomo. Η καρδια του χτυπουσε ακανονιστα και πιστευε πως ο αυτος ο βομβος που ακουγε μες στα αυτια του ηταν ικανος να ακουστει κι απο τους γυρψ του. Για μια στιγμη φοβηθηκε πως η καρδια του θα τον προδιδε και θα γινοταν αντιληπτος απο ολους. Το δονουμενο κινητο του τηλεφωνο τον εβγαλε απο τις σκεψεις του.
-Γεια σου μπαμπουλι μου.
Η μικρη του Αλκηστη. Ο θησαυρος του. Το κρυμμενο νοημα πισω απο ολες τις πραξεις του.
-Μου πηρες την κουκλιτσα που σου ζητησα?
-Φυσικα πριντσεσα μου. Πρωτα απ¨ολα μολις εφτασα στο Μιλανο αυτο εκανα, ειπε με μια δοση υπερβολης.
-Αχ πολυ σ¨αγαπω μπαμπουλι μου, γεια σου τωρα. Το τηλεφωνο εμεινε αηχο για μερικες στιγμες μεχρι να απαντησει η Ελσα η γυναικα του. Να μην της ταζεις τον ουρανο αλλη φορα, ειπε και ενιωσε το χαμογελο της στην αλλη ακρη του ακουστικου. Τωρα που ξερει οτι θα παρει αυτο που ζητησε δεν την ενδιαφερει τιποτε αλλο. Την κακομαθαινεις.
-Αφου ειναι χαρα μου να σας φερνω δωρα κι οταν βλεπω τα χαρουμενα προσωπα σας χαιρομαι διπλά εγω.
-Εισαι καλα? ρωτησε η Ελσα με κεινο το γνωριμο ενδιαφερον της.
-Μια χαρα. Ελπιζω να τελειωσω γρηγορα και να επιστρεψω οπως υπολογισα.
-Να προσεχεις.
-Θα προσεχω.
Εβαλε το τηλεφωνο στην εσωτερικη τσεπη του σακακιου του και εστριψε δεξια στην Montenapoleone. Ο Ισιδωρος στεκοταν εκει μπροστα στη μπουτικ του Versace, οπως ειχαν συμφωνησει. Τι ειχε αυτος ο αντρας και τον εκανε να νιωθει ετσι? Γιατι καθε φορα που τον εβλεπε ενιωθε αυτη την ακατανικητη επιθυμια να τον δειρει, να τον κανει να πονεσει και μετα να τον φιλησει, να τον χαιδεψει και να τον κανει να νιωσει ομορφα. Απο τοτε που ο Ισιδωρος ηρθε να συνεργαστουν στο τμημα της εταιριας που δουλευε, ενιωθε αυτα τα ακραια και αντικρουομενα συναισθηματα. Δεν ηθελε να παραδεχτει πως ενιωθε μια ζωωδη ελξη απεναντι στον Ισιδωρο. Και δεν του ειχε συμβει ποτε κατι αντιστοιχο. Ανικανος να παραδεχτει τι του συνεβαινε χωνοταν ολο και πιο βαθια σ¨αυτο το παραξενο παιχνιδι που του επεφυλασε η μοιρα του. Το μονο που ηθελε ηταν να γρονθοκοπησει το προσωπο του Ισιδωρου μεχρι να ματωσει και μετα να φιλησει τις ματωμενες πληγες του. Σαν μικρο παιδι ενιωθε ενοχος για τις σκεψεις του και για τις σκανταλιες που σκαρφιζοταν. Το σφυριγμα των φρενων τον εβγαλε απο τον κυκεωνα των σκεψεων του. Κοιταξε απεναντι και αντιληφθηκε πως υπηρχε μαζεμενος κοσμος ολογυρα αλλα ο Ισιδωρος δεν φαινοταν πουθενα. Ετρεξε αμεσως προς τα εκει γεματος αγωνια φοβουμενος πως ειχε συμβει κατι τραγικο. Ενιωσε να σκιζει τα σωθικα του μια παγωμενη λεπιδα. Το αυτοκινητο με την τρελλη πορεια ειχε χτυπησει τον Ισιδωρο που κειτοταν ακινητος με τα ματια ανοιχτα και παγωμενα. Τα δακρυα που κυλησαν απο τα ματια του πνιγονταν μεσα σε λυγμους και αναφυλλητα. Το προσωπο του Ισιδωρου συσπαστηκε και γυρισε προς το μερος του. Σ'αγαπησα .... Αντιο.... Εκλεισε τα ματια και εγειρε το κεφαλι του. Αντιο ... απαντησε και αρχισε να κλαιει σαν μικρο παιδι. Για αλλη μια φορα στο παραξενο παιχνιδι της μοιρας του βγηκε χαμενος. Η μηπως νικητης?

posted by Ala Grecque :-)