Ξεκίνησε σαν παιχνίδι αλλά μετά… Παράξενο!

Στην αρχή είχε ξεκινήσει για πλάκα, για να περνάει η ώρα.
Μετά έμεινε σαν συνήθειο όταν βρισκόμασταν με φίλες και μιλούσαμε για τα αισθηματικά μας. Τι κάναμε; Τους έριχνα τα χαρτιά! Φυσικά, ήξερα πάρα πολλά για τα προσωπικά τους και όσο να πεις ήταν αναμενόμενο να πέφτω μέσα στις «προβλέψεις» μου. Τελευταία με τις καταλήψεις στις σχολές, η τράπουλα επανήλθε στο προσκήνιο: παίζαμε κλέφτες κι αστυνόμοι, μπλόφα (τι γέλια μ’ αυτό το παιχνίδι!), αγωνία, ξερή…ε κάπως να διασκεδάζουμε ανάμεσα στα στράτσα, τις αφισοκολλήσεις, τις εκδηλώσεις, τις συζητήσεις, τις συνελεύσεις. Μαζί με τα άλλα παιχνίδια, λοιπόν, άρχισα και τις πασιέντζες. Το ενδιαφέρον εκπληκτικά μεγάλο, από αγόρια και κορίτσια! Έσπαγα πλάκα έτσι που κανονίζανε μεταξύ τους τη σειρά, σε ποιον θα πω πρώτα και ποιος θα περίμενε. Ο κύκλος των ενδιαφερομένων άνοιξε πολύ και βρέθηκα να ρίχνω τα χαρτιά σε άτομα που ούτε το όνομά τους δεν ήξερα, πόσο μάλλον τα προσωπικά τους. Που είναι το παράξενο; Το παράξενο είναι ότι μετά από λίγο καιρό άρχισαν να έρχονται αυτά τα άτομα, που ούτε το όνομά τους θυμόμουν πλέον, και να μου λένε ότι τους τα βρήκα όλα στα χαρτιά και όπως τα είπα έτσι έγιναν τελικά!! Στην αρχή το θεώρησα σύμπτωση και το έριχνα στην πλάκα: «Είδες το κληρονομικό χάρισμα! Ξεχάστε τα τα τζάμπα, θα βάλω ταρίφα!». Έλα μου όμως που τα κρούσματα άρχισαν να πληθαίνουν! Όλο και πιο πολλοί έρχονταν και μου ζητούσαν να τους ρίξω πάλι τα χαρτιά γιατί την προηγούμενη φορά βγήκανε όλα ή να τους τα ρίξω για πρώτη φορά επειδή «άκουσαν» (!!!) ότι τα βρίσκω όλα!!! Έπαψε πλέον να είναι αστείο. Άρχισα να βλέπω πρόσωπα καταστεναχωρημένα όταν έλεγα κάτι δυσάρεστο και άτομα να βασίζουν τις αποφάσεις τους σε ό,τι άκουγαν από την πασιέντζα. Τρόμαξα! Και το σταμάτησα αμέσως.

posted by παπί